Z „życia” katedry - przebudowa

Największa przebudowa naszej katedry w latach 1901-1903 kiedy to otrzymała renesansowy styl jest powszechnie znana. Nie była ona jednak jedyna.

A było to tak:

Budowa pierwszej kamiennej katedry z granitowych ciosów rozpoczęła się w roku 1130. Była to trojnawowa, dwuchórowa bazylika z dwoma wieżami. Było to 3 lata po zniszczeniu pierwszej, drewnianej katedry przez Pomorzan. Przez kolejne lata-wieki katedra była kilkukrotnie niszczona i pustoszona . W roku 1233 przez pożar, w roku 1243 przez Prusów.

W 1530 roku uderzenie pioruna spowodowało wielki pożar Katedry, w wyniku którego runęła część ścian, nawa północna, dachy i strop prezbiterium. Rok później kapituła podjęła decyzję o odbudowie. Wzniesiono wówczas zniszczoną północną część kościoła, która jednak po niedługim czasie znów się zawaliła, a mury jeszcze bardziej popękały.

Z tego powodu biskup Andrzej Krzycki zdecydował się na odbudowę świątyni od fundamentów, wykorzystując romańskie ciosy kamienne.

Włoscy architekci pod nadzorem Bernarda de Gianotis, pracujący także na Wawelu, wznieśli w obrysie romańskim trójnawową bazylikę w stylu renesansowym z kopułą na skrzyżowaniu nawy i transeptu.

Budowę ukończył w 1563 roku, nadając jej ostateczny kształt, Jan Baptysta zwany Wenecjaninem.

„Nowa” katedra była wówczas największą świątynią zbudowaną w XVI wieku w Polsce, niestety w trakcie jej wznoszenia uległy zniszczeniu bogate, romańskie detale architektoniczne oraz gotyckie wyposażenie świątyni.

W roku 1787 doszło do kolejnej przebudowy. Taka potrzeba wynikała z faktu zagrożenia runięciem „do Wisły” ze względu na usuwanie się skarpy. Wtedy to fasada katedry została przebudowana w stylu klasycystycznym.

(źródło: maryjny.org )